Schaatsvereniging Edam

Kim schaatst al jaren mee, we zien dat dit niet vanzelf gaat en er veel bij komt kijken om mee te doen. We willen hiermee Kim en alle andere type 1 diabeten graag een steuntje in de rug geven.

5 jarig jubileum, maar geen feest. 

11 november is de dag, dat ik mijn lichtje, dat ik mijn lichtje...

5 jaar geleden zongen we op 11 november uit volle borst met Kim mee en liepen de lampjes tocht van Sint Maarten in Edam.

1 dag later zat ik met spoed op de kinderafdeling van het lokale ziekenhuis alhier en moest ik mijn man bellen met een diagnose: Diabetes type 1.

Nog niet bevattend en snappend wat we allemaal tegen het lijf zouden lopen. Dat was maar goed ook.

Het is namelijk zwaar geweest, voor Kim, voor ons en voor haar broer Coen. Geen dag is meer zorgeloos, elke dag staan we 'aan'.

Om haar te woord te staan door de telefoon, de koolhydraten te berekenen en door te spreken, de hoeveelheid insuline te bepalen. Pompen en sensoren vervangen, om de zoveel dagen haar opnieuw instellen. Vingerprikken, meten, nachtelijke perikelen, soms 3x per nacht. In de auto stappen om heen te rijden waar ze dan is en snel in te grijpen als het niet goed gaat, door de sportmomenten aanwezig te zijn, door haar eten te wegen en berekenen, door elk moment van de dag én nacht beschikbaar te zijn en bereikbaar. 

Kim heeft een sensor met alarm, deze geeft aan wanneer ze te hard zakt met haar suikerspiegel of stijgt. Die gaat de hele dag door af. Die instellingen in haar alarm zorgen er voor dat we haar bloedsuikerspiegel zoveel mogelijk op peil houden. Dat is van belang om complicaties in de toekomst te voorkomen. Dan nog, na al het harde werk, elke dag, de hele dag door en elke nacht is het nog niet goed. Nooit optimale suikerspiegel en nooit kun je eens zeggen: nu eens even niet! Want niet ingrijpen, is geen optie. Dat is gevaarlijk. 

Daarbij is er veel onbegrip, wat logisch is. Want hoe leg je uit wat dit met je kind doet, en met ons? Daar kan ik inmiddels een boek over schrijven. Over alle omringende zaken als het om zorg gaat in Nederland. Het beklemd mij soms. Dan maak ik mij zorgen : of ze makkelijk kan studeren, een huis kopen, zichzelf verzekeren enz. Maar dan fluit ik mijzelf terug. 

Want in de toekomst kijken, dat heb ik inmiddels wel geleerd, dat brengt je niets. Het leven is hier en nu. Dat moeten we pakken, genieten, zoveel mogelijk en met elkaar. Dat lukt en gaat goed samen als gezin. Want na dit 5 jarige jubileum van vandaag, merken we dat wij deze ziekte steeds meer accepteren. Maar toch, soms, heel soms kijk ik terug en verlang ik naar vroeger. Ik kan mij bijna niet herinneren hoe het was voordat ze ziek was. Kim al helemaal niet. Die weet niets meer dan de tijd voor haar suikerziekte. Soms weet ik nog hoe het voelde voordat ze ziek was. Hoe ontspannen het leven verliep, de dagelijkse bezigheden, de gewone alledaagse hectiek in een gezin. Toen was geluk heel gewoon. Nu grijpen we ieder geluksmoment met beide handen aan en houden we het zolang mogelijk stevig vast. Tot dat weer geweest is en kijken we uit naar het volgende geluksmoment.

1 fantastisch geluksmoment was onlangs, toen de Secretaris van de Edamse IJsvereniging waar Kim mee schaatst, mij belde. Zij hebben gezien wat er zoal moet gebeuren als Kim schaatsles heeft: 'Wij willen met de vereniging Kim sponsoren om geld op te halen voor het JDRF en gaan sponsorrondjes schaatsen'. 

Ik weet niet meer wat ik gezegd heb, ik was helemaal overrompeld. Na het telefoontje heb ik eerst een traantje (of tien) weggepinkt. Daarna heb ik het direct aan Kim verteld, die stond te stralen en vervolgens man en zoonlief gebeld. Ik dacht later: 'ze moesten eens weten, wat voor een oppepper ze hiermee geven'. Ze geven Kim weer dat sprankje hoop, hoop op een zorgeloos leven en genezing van Diabetes 1.  

Deze dag, dit 5 jarige jubileum; deze dag staat later in mijn herinnering. Als de dag dat ik kan zeggen: weet je nog? Dank je wel, IJsvereniging Edam.

Namens Kim en ons allemaal.

xxxx