Suzanne loopt van Dam tot Dam en van Type één naar Type géén!

10 jaar diabetes.. een dubieus jubileum. Zeker niet eentje om te vieren, maar wel eentje om even bij stil te staan. Ik weet nog als de dag van gister dat de huisarts me belde en zei dat ik maar gauw even naar de praktijk moest komen om de uitslag van de bloedtest te bespreken. Oh.. ok. Met een nuchtere bloedglucose van 23,8 was het zelfs voor mij als leek zo klaar als een klontje: diabetes. Serieus, ik?! Ik dacht toen ergens nog dat alleen oude en te zware mensen diabetes kregen. Maar ik moest gelijk aan de lieve moeder van een ex-vriendje denken die het ook al jaren had en die was toch bepaald niet oud en al helemaal niet te zwaar. Bizar dat ik nu ineens haar ‘lotgenoot’ was. 

Ok, diabetes dus. Geen drama leek me dat, er zijn tenslotte veel ergere ziektes. En de eerste jaren was het ook geen drama. Ik leerde beter hoofdrekenen dan ooit en wist al vrij snel hoeveel insuline ik nodig had voor welke voedingsmiddelen. Omdat ik veel sportte en ik een rustig en regelmatig leventje leidde voor een student, was er weinig aan de hand. Totdat ik in 2010 op reis ging. Weg was de regelmaat. En zo ook mijn strakke bloedglucosewaardes helaas. Het is zonder twijfel het mooiste en meest leerzame jaar van mijn leven geweest, maar man, man, man.. het heeft me denk ik ook minstens 2 jaar van mijn gekóst. Wat een gedoe, geen enkele grip meer op mijn waardes te krijgen.

Maar het heeft me er nooit van weerhouden om de dingen te doen waar ik gelukkig van word. Reizen, sporten tot ik erbij neerval, dronken worden, een gat in de dag slapen, eten waar ik zin in heb. Ik doe het allemaal en met volle overgave, maar wel met mate (behalve het sporten dan, haha). De impact van diabetes op je dagelijks leven is groot, heel groot, maar ik zeur er zelden over en probeer zo normaal mogelijk te leven, net als ieder ander. Echter, als je me zou vragen wat ik ervoor over zou hebben om zonder diabetes te leven, zou ik heeeeel ver gaan.

Want echt, het is een kutziekte, ik kan niet anders zeggen. Ik word er soms onzeker, verdrietig, boos of gefrustreerd van. Maar het heeft me ook geleerd om zuinig te zijn op mijn lichaam, om grenzen te verleggen en uitdagingen niet uit de weg te gaan. Dus op 18 september trek ik de (stoute!) schoenen maar weer eens aan en ga ik de Damloop lopen. 16km door een stad die niet de mijne is, maar waarin ik me die ene dag toch hartstikke thuis ga voelen tussen al die andere lopers, dat weet ik gewoon.

En natuurlijk doe ik het allemaal weer niet voor niets! Want hoewel ik al 10 jaar best aardig kan leven met diabetes, hoop ik toch dat ik de dag nog mee ga maken dat het te genezen is. Op welke manier dan ook. Of dat mensen het simpelweg niet meer krijgen, dat zou nog mooier zijn. Maar alleen hopen is niet genoeg, er moet geld in het laatje komen!! Dus lieve mensen, jullie voelen hem al aankomen.. Ik zoek weer sponsors!! En bedenk dan vooral dat alle beetjes helpen en dat alle kleine bedragen bij elkaar ook een groot bedrag worden ;-) Met jouw steun gaan mijn stappen niet alleen van Dam tot Dam, maar ook van Type 1 naar Type géén! Dus dank je wel voor je bijdrage op weg naar een wereld zonder Type 1 Diabetes.

Liefs Suus