Ik ga heel hard lopen voor Diabetes! Proberen tenminste ;)

Op 20 september 2015 loop ik, samen met Lisette Vorstenbosch (en een heleboel anderen), voor JDRF (Youth Diabetes Research Foundation) Nederland de Dam tot Damloop.

In de allereerste plaats doen we dit natuurlijk voor ons kids: Ize en Jesse!
Onze kleine 4-jarige kanjers die alletwee diabetes hebben. Zij groeien op met deze ziekte en moeten leren om hiermee om te gaan. Elke dag weer op ontdekking waar hun grenzen liggen. Natuurlijk is er prima te leven met deze ziekte en hebben we inmiddels een routine gevonden om dit in ons dagelijkse ritme in te passen. Soms lijkt het bijna alsof er niks aan de hand is....
Maar dat is het niet!

Zij zijn nooit een dag vrij van diabetes:
- ze maken elke dag talloze vingerprikjes,
- krijgen om de dag een nieuwe naald in hun billetjes,
- kunnen extreem in humeur wisselen door schommelende waardes,
- kunnen niet zomaar eten waar ze zin in hebben,
- worden soms juist midden in de nacht gewekt omdat ze wat moeten eten,
- willen soms wel zwemmen, fietsen, trampolinespringen, buitenspelen, dansen en voetballen.....maar hun lichaampjes kunnen het op dat moment gewoon even niet.

Zij hebben geen keuze....

Net zoals Eva en Lise, nog 2 klein kinderen uit Boxtel die ook al enkele jaren moeten omgaan met deze ziekte.
Ik loop ook voor mijn zusje Judith die zich er al 25 jaar (!) doorheen weet te slaan. Die met vallen en opstaan naar haar lichaam heeft moeten leren luisteren. Die gelukkig nu heel stabiel is in haar waardes en relatief weinig complicaties kent (so far). Maar dat is niet zonder slag of stoot gegaan en ook zij zou haar diabetes kunnen missen als kiespijn.

Ik loop voor alle papa's en mama's die kinderen hebben met diabetes. Zij moeten altijd alert zijn, altijd opletten, altijd koolhydraten rekenen, altijd omgaan met de hele rompslomp die diabetes met zich meebrengt.
Denk aan ziekenhuisbezoeken, bloedprikken, maar vooral ook het regelwerk op school, de opvang, tijdens sportlessen, kinderfeestjes, vakanties en ga zo maar door. Dat doe je natuurlijk heel graag voor je kind, maar dit gaat ook voor hen 24/7 door. Altijd en overal.

En dan heb ik het nog niet eens over de emotionele impact die dit heeft. Van een dolblij meisje omdat ze zelf de kleur van haar nieuwe pomp mag uitgekozen, trots dat ze haar eigen waardes kan oplezen, opstandig omdat ze die stomme naald niet meer in haar billen wil, nieuwsgierig naar de koolhydraten in een zak snoep, vrolijk omdat er een vriendinnetje ook diabetes heeft, tot huilend op je schoot omdat ze geen diabetes meer wil.  

Ik loop ook voor mijn collega Martijn, en alle andere diabetici die hopelijk net als ikzelf al een heel leuk en gelukkig leven leiden, maar hierdoor wat minder zorgen zouden hebben.
Ja, ik loop ook een beetje voor mezelf dus. 

Met jouw steun gaan mijn stappen niet alleen van Dam tot Dam, maar ook van Type één naar Type géén!
Bedankt voor je bijdrage op weg naar een wereld zonder Type 1 Diabetes!

Grtjs Linda